Afvalvertelling 4: Water

Een gevonden brok in het industriegebied



Het is avond. In het industriegebied van Den Haag, aan de oever van de gracht, staat een groep gedaantes bij het water. Ze zijn verzameld onder een enkel rood waarschuwlicht in het donker; het lijkt welhaast de setting voor een soort toneelstuk. Als ik dichterbij kom, blijken de gedaantes te bestaan uit spullen. Ik herken een fietsslot, een winkelkarretje, iets wat ooit de bumper van een voertuig was. Het is moeilijk om van alle objecten te achterhalen wat ze ooit voor doel hadden. Ze zijn bedekt met een mosachtige laag; ingedeukt, afgebroken of samengeroest tot één ding. Het zijn assemblages geworden, de gebruikswaarde is duidelijk verloren gegaan.

Een gedachte die bij me opkomt: hoe goed kijken we eigenlijk naar de objecten om ons heen? Wat was de laatste keer dat je echt aandacht hebt besteed aan een winkelwagentje. We zien de stuurstang die je vast moet pakken en de sleuf waar je een muntje in moet doen, maar verder?

Je ziet deuken in de winkelwagen-assemblage en dus . Ik beeld me in dat een vrachtschip het object langzaam in elkaar duwde, of dat een grijparm het indeukte toen het uit het water werd gevist, en dat het object vervolgens over de oever is gesleurd.

Je stelt je voor hoe het voorwerp hier is gekomen, hoe dit object behandeld is en door wie. In zekere zin zie je het leven dat het object heeft gehad duidelijker nu het is afgedankt. Je ziet het lichaam met daarop sporen aangebracht door derden. Een gevonden brok van een autobumper is bijvoorbeeld afgebroken, wat getuigt van een botsing. Maar er zitten ook verse, minuscule krasjes over het hele ding, alsof het over het asfalt van de kade is rond gesleurd - iemand heeft het vast voor zich uit geschopt. Je kunt je voorstellen dat iemand zich heeft uitgeleefd op dit brokstuk. Misschien was het iemand die nerveus was, en vanuit die spanning tegen dit ding aan schopte.