Afvalvertelling 7: Temperatuur

Koud


Het is koud. Op een warmere dag aan de zee zou je de galm van de golven tegen de duinen horen echoën en de mensen horen gillen en schreeuwen. Nu, in de wintertijd, hoor je echter alleen de wind tegen je oren suizen, wat een ruis veroorzaakt dat verder bijna al het andere omgevingsgeluid blokt.

Als je brein na een tijdje het geluid gefilterd heeft, lijkt het alsof de “mute knop” aan staat bij het kijken naar het verder lege strand. Want het is leeg, leeg van mensen. Maar de sporen van de menselijke aanwezigheid zijn wel duidelijk zichtbaar.

en het zwerfafval blijven achter als bewijs van onze geschiedenis op het strand.

Tussen het afval, zie ik een paar logo's van speelgoedmerken - DISNEY, PIXAR, TOY STORY.

Als je verder kijkt, zie je afgebroken zandschepjes en slippers die los lieten in een moment van pret. Ik bedenk me dat sommige mensen dit landschap waarschijnlijk niet zien als natuur, maar eerder als plek voor recreatie.

Rob Bijlsma, de expert op het gebied van roofvogels, is al jaren de toename van wegwerpblikjes in de natuur aan het vastleggen is en ziet hoe mensen anders zijn gaan aankijken tegen een landschap:

“Waar ik voorheen voornamelijk natuurliefhebbers tegen het lijf liep, in de zomer aangevuld met  recreanten, overheersen nu consumenten die vinden dat het gebied er is voor hun eigen genoegens. Deze attitude weerspiegelt zich goed in het wegwerpgedrag. Naarmate natuur intensiever aan de man wordt gebracht, als zijnde het decor voor onthaasting en najagen van consumptieve genoegens, verdwijnt bij het grote publiek het idee dat die natuur een eigen waarde heeft die beschermd dient te worden.”[1]

En dat is frustrerend. Hoe meer ik bezig ben met dit onderzoek, des te meer ik me er bewust van wordt dat veel spullen een heel lang leven kunnen hebben. En hoewel dat op zichzelf fijn nieuws is, is het ook zo dat dit lange leven op een gegeven moment een probleem wordt, met name bij dumping van de producten in stad of natuur.

Een lichtpuntje in dat opzicht is een burgerinitiatief zoals maritiem museum de “Jutterskeet Ome Jan’ op het Haagse strand. Samen met jongeren wordt allerlei zwerfafval verzamelt, waarna het afval wordt tentoongesteld in de keet. In zekere zin krijgen de afgedankte materialen daar dus een herkansing, maar nu niet als gebruiksvoorwerp, maar als objecten om te aanschouwen.

Extra mooi is dat het initiatief gericht is op kinderen. Niet alleen omdat veel van de aangespoelde spullen kinderspeelgoed is geweest, maar ook omdat kinderen op deze manier in een vroeg stadium bewust worden gemaakt van de milieuproblematiek, en de wereld daardoor in de toekomst misschien een beetje mooier wordt.


[1] Bijlsma, R. G. (2006). De Levende Natuur (5th ed., Vol. 107). DLN.