Onderzoek
Foto database
Over
Contact
De Staat van
Verzorging
is een project van
Zwerfafval in het groen
Ik zit aan de keukentafel en werk aan een stuk voor de Staat van Verzorging. Het lukt niet zo goed en dan kijk ik af en toe uit het raam. Vlak voor mijn raam komt een man langs; hij blijft voor het huis bij een afvalcontainer staan en trekt de klep omhoog. De afvalcontainers in mijn buurt in Rotterdam zijn eigenlijk grote dozen met kleppen aan de bovenkant, waar je van alles in en uit kunt halen. De man vist rond in de inhoud van de container, haalt er twee koekendoosjes uit met glimmende binnenkant, eet er iets uit, gooit de doosjes in het gras en loopt verder.
Ik vertel dit, omdat ik me zorgen maak. Missen we bepaalde belangrijke perspectieven in ons verhaal over de openbare ruimte en groen? Teksten van groen-lobbyisten vertellen hoe groen “beter is voor de gezondheid” of “een rustplek is in het drukke stadsleven”. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen zo, en dus niet voor iedereen bedoeld. Ik kan me voorstellen dat strookjes groen iets heel anders betekenen voor de man die net mijn prullenbak heeft onderzocht op restanten van eten dan voor mij.
Ik zit aan de keukentafel en werk aan een stuk voor de Staat van Verzorging. Het lukt niet zo goed en dan kijk ik af en toe uit het raam. Vlak voor mijn raam komt een man langs; hij blijft voor het huis bij een afvalcontainer staan en trekt de klep omhoog. De afvalcontainers in mijn buurt in Rotterdam zijn eigenlijk grote dozen met kleppen aan de bovenkant, waar je van alles in en uit kunt halen. De man vist rond in de inhoud van de container, haalt er twee koekendoosjes uit met glimmende binnenkant, eet er iets uit, gooit de doosjes in het gras en loopt verder.
Ik vertel dit, omdat ik me zorgen maak. Missen we bepaalde belangrijke perspectieven in ons verhaal over de openbare ruimte en groen? Teksten van groen-lobbyisten vertellen hoe groen “beter is voor de gezondheid” of “een rustplek is in het drukke stadsleven”. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen zo, en dus niet voor iedereen bedoeld. Ik kan me voorstellen dat strookjes groen iets heel anders betekenen voor de man die net mijn prullenbak heeft onderzocht op restanten van eten dan voor mij.
De resten, de lege koekjesdoosjes, zijn voor mij een bewijs dat elk mooi plan (groenbeleid bijvoorbeeld) ‘in het echte leven’ breekt door de mensen en perspectieven die het uitsluit. De man is een teken dat iets ergens niet goed werkt.
Ik kom veel van deze bewijzen tegen in mijn buurt, een buurt die binnenkort gesloopt zal worden omdat er duurdere woningen worden neergezet. Met dit in mijn achterhoofd, verplaats ik mijn blik naar Den Haag en leg ik vast wat voor situaties ik daar aantref, met betrekking tot zwerfafval en het afvalbeleid. Aan de hand van wat ik in Den Haag tegenkom, probeer ik af te leiden wat er gebeurt kan zijn.
Ik onderzoek aan het groen wordt onttrokken, wat erin wordt achtergelaten en wat groen nodig heeft om goed te kunnen groeien – water, lucht, ruimte, menselijke zorg –. Op die manier wil ik achterhalen hoe een buurt omgaat met groen en de stedelijke ruimte.
De vraag die dan als eerste in me opkomt: hoe komt een verbrande magnetron nou eigenlijk in een vijver terecht?
